Over een hese Belg die me de kootjes van de vingers van mijn linkerhand kan laten ervaren.
Vanuit het motto “onderzoekt alle dingen, en behoudt het goede” kwam ik ooit bij een cursus mindfulness terecht. Dat is inmiddels 12 jaar geleden. Nog ver voordat het een hype was, lag ik al op mijn mat te luisteren naar een slaapverwekkende stem die me leerde om mijn aandacht te richten. Mindfulness bleek een typisch gevalletje van “het goede” voor mij.
Bij de training destijds kreeg ik 4 CD’s met oefeningen van elk 45 minuten. Het was de bedoeling dat je er dagelijks eentje deed. Als snel had ik mijn favoriet, de bodyscan. Je gaat op je rug op een mat liggen, en een trage stem leidt vervolgens in drie kwartier je aandacht door je hele lichaam. Je begint bij je linker grote teen, en eindigt bij je kruin. Na afloop voel je je herboren.
Ik schat in dat ik deze oefening al minstens 1500 keer gedaan heb. Het is echt mijn redding geweest, en nog steeds helpt het me. Mijn eerste CD was ingesproken door een ietwat schorre Belg. Met uiterste precieze leidde hij me door gebieden in mijn lijf, waar ik tot daarvoor geen benul van had. De kóóótjes van de vingers van mijn rechterhand, de topjes van mijn vingers, de nágels op de topjes van mijn vingers… Ja zelfs de ruimte tússen mijn rechter vingers kon hij me laten ervaren. Hij wist gewoon van geen ophouden.
Ik lag daar maar en voelde me als een figuurtje in een zwart-wit tekenfilm, die met een grote blokkwast van de Gamma stukje bij stukje werd ingekleurd.
In het begin, op het dieptepunt van een burn-out, was het zo’n beetje het enige dat ik kon. Ik luisterde het Cd’tje, en als het af was begon ik gewoon weer opnieuw. Het was toen voor mij dé remedie om het eindeloze malen in mijn hoofd wat tot rust te brengen.
Er waren ook perioden, dat ik worstelde met mijn Belg. Dan wilde ik zo graag wat rust in mijn hoofd, maar dan lukte het mijn Belg niet, om mijn aandacht te vangen. Met hoeveel geduld hij me ook op mijn tussenribspieren wees, ik bleef toch wegvliegen naar dat akelige gesprek van die middag. Maar ook dan hielp het, want mijn Belg vertelde er altijd bij, dat dat helemaal niet erg was, en dat ik het gewoon weer opnieuw kon proberen. (De akelige optimist…)
Inmiddels gebruik ik de oefening anders. Het is nu voor mij een enkele reis naar een power nap na een paar uurtjes werken. Ik ga liggen, hoor mijn Belg, en mijn lichaam krijgt een Pavlov-reactie en valt in slaap. Dat gebeurt meestal ergens tussen mijn rechter kuit en mijn rechter dijbeen. Het linkerbeen maak ik nog bewust mee, maar daarna wordt het vaag. In de sluimertoestand waarin ik dan verkeer, vang ik soms nog flarden op van mijn middenrif of de wervels in mijn onderrug. Maar meestal komt mijn bewustzijn pas weer terug tussen het ooglid van mijn linkeroog en de wenkbrauw in die regio.
De vraag is natuurlijk, of ik door al dat oefenen mijn aandacht beter kan richten. Ik vrees dat ik dat ontkennend moet beantwoorden. Nog altijd is de route van ‘wegvliegen in mijn gedachten’ mij veel vertrouwder, dan gewoon aanwezig blijven bij wat er zich aandient. Wat het me wel heeft opgeleverd, is een zekere mildheid naar mezelf.
Tja, zo doe ik dat dus gewoon. En dat is heeeelemaal oké, volgens mijn Belg.