Over Loesje, de Happinez en mijn schoonmoeder
“Van het concert des levens krijgt niemand een program”
stond er op een tegeltje op het toilet bij een vriendinnetje thuis. Ik zal een jaar of 8 geweest zijn. Ik vond het een wonderlijke tekst, waar ik niets van snapte. Het enige concert waar ik ooit geweest was, was het Kerstconcert in de Doelen in Rotterdam, samen met mijn oma. Daar kregen we wel een programmaboekje, anders kon je die liedjes toch nooit meezingen? Waarom bij dit concert dan niet? Of zou het als waarschuwing bedoelt zijn. Zo van: “Bij tante Truus krijg je geen koekje bij de thee. (Dus als je honger hebt, neem dan zelf iets mee…)”
Mijn fascinatie voor tegeltjeswijsheden, is wel op die WC begonnen. Al gauw ging ik er ook zelf aan doen. Mijn eerste eigen tegeltjeswijsheid stond op een ansichtkaart. Een foto van een intens-blij meisje dat in een grote regenplas sprong.
“Vandaag begint de toekomst!”
stond eronder. Hij heeft jaren boven mijn bed gehangen.
In mijn studentenjaren was Loesje mijn inspiratiebron. Mijn favoriete tekst van haar, verhuisde mee van de ene naar de andere studentenkamer.
“Leven is het meervoud van Lef”
stond erop. Het inspireerde me, om alles uit te proberen, wat ik eigenlijk niet durfde. Voluit leven wilde ik, eruit halen wat er in zit. Overigens hing hij naast een andere Loesje spreuk:
“Iets warms graag. Met borstharen.”
Ook mijn schoonmoeder deed aan tegeltjeswijsheid. Bescheiden als ze was, knipte ze haar inspiratieteksten gewoon uit de Libelle. De Happinez bestond nog niet. De knipsels hingen met een kopspeld op het prikbord in haar keuken, tussen het afsprakenbriefje van de tandarts en het boodschappenlijstje in.
“Een echte vriend is iemand die jou door-en-door kent, en toch van je houdt.”
Stond er bijvoorbeeld. Het woordje “toch” was met een balpen onderstreept. Toen ik het las, hield ik spontaan een stukje meer van haar.
In de jaren dat mijn gezondheid het af liet weten, veranderde de wijsheid op mijn tegeltjes. Het werden inzichten, die me hielpen bij de uitdagingen van mijn nieuwe toestand. Ze hingen niet meer boven mijn bed, maar ik droeg ze met me mee als ankers in mijn leven. Had ik ineens toch een soort programmaboekje.
“Niet het vele is goed, maar het goede is veel”
was er zo eentje. Jarenlang was dit een houvast. Als ik baalde van de zoveelste afspraak die ik moest afzeggen, dan herhaalde ik de spreuk voor mezelf als een mantra. Het hielp me bij het waarderen van het kleine, de dingen die ik nog wèl kon.
Na een aantal jaren verliezen mijn spreuken hun zeggingskracht. De les is dan geleerd. Als vanzelf komen er dan nieuwe wijsheden op mijn pad, die me helpen met de uitdagingen die er dan zijn in mijn leven. Mijn huidige tegeltjeswijsheid komt uit de Happinez, maar dat hoeft verder niemand te weten. Hij helpt me loslaten, als “mijn best doen” niet meer werkt. Als ik hem hoor, voel ik me gesteund en verbonden. Hij maakt het leven lichter:
"Als niets helpt, helpt alleen het Niets.”
Maar, als ook dát niet helpt, is er altijd nog de tip van Loesje die nog steeds in mijn nachtkastje ligt. Dan ga ik op zoek naar warme borstharen…