Een buurtgenoot nodigt ons uit voor een borrel. Ik heb wel zin in wat vrolijkheid. Morgen ben ik vrij en kan ik uithangen. Een avondje weg kan ik me wel een keer veroorloven.
Ik ken die buurvrouw al meer dan 10 jaar. Onze dochters zijn bevriend, dus we kwamen elkaar tegen op het schoolplein en bij de kinderfeestjes. We zijn even oud en ik mag haar graag. Toch zijn we nooit vriendinnen geworden. Dat komt, we zitten in een andere bubbel.
In mijn bubbel gaat het vaak over balans. De mensen slaan niet meteen groen uit, als ik begin over een middagdutje. In mijn bubbel snappen we wat het is om niet altijd te kunnen wat je wilt – of te willen wat je kunt.
De borrel
De borrel begint om 21.00 uur. Op dat tijdstip begin ik normaal al wat op te slomen, om een uurtje later mijn bed in te rollen. Bij de buuf worden op dat moment de flessen koud gezet en de happen uitgestald. Een uurtje later, zijn de meest gasten binnen. En wil mijn lijf het liefst naar bed.
Ik raak aan de praat met een hippe moeder van het schoolplein. Nadat we de carrières van onze kinderen hebben vergeleken, begint ze over die van haar. We blijken dezelfde studie gedaan te hebben. Toen overlapten onze bubbels nog. Zij staat op het punt een mooie promotie te maken op haar werk. Ze wijdt uit over de mogelijkheden die dit haar biedt. Terwijl ze door mijmert over haar droombaan, verlangt mijn lichaam steeds hartgrondiger naar dromeland.
Haar vraag wat ik doe voor werk, wimpel ik luchtig af. Geen zin in vandaag. Ik vind het confronterend als ik me realiseer hoe mijn leven ook had kunnen lopen.
Om 23.30 verlaat ik als eerste de borrel. Alles in mijn lijf doet zeer. “Als je niet luisteren wilt, dan moet je maar voelen”, zegt mijn lijf. Ineens weet ik weer, waarom ik normaal in een andere bubbel zit. Ben ik blij met mijn vrienden, waarmee ik s middags kan bijpraten ipv na tienen.
Poetshulp
Het is een paar dagen later. Onze hulp is er. Ze poetst al meer dan 10 jaar ons huis. Een grote luxe, waar we voor gekozen hebben toen ik ziek werd. Door haar hulp kan ik mijn beperkte energie besteden aan de leukere dingen van het leven.
We zijn van dezelfde leeftijd en ik mag haar graag. Toch zijn ook wij geen vriendinnen geworden. Wij leven namelijk in verschillende bubbels. Haar wieg stond in een bergdorpje in Marokko. Als tiener kwam ze in Nederland wonen. Ze spreekt goed Nederlands, maar heeft het lezen en schrijven niet meer onder de knie gekregen. Alleen ongeschoold werk is haalbaar voor haar.
De laatste jaren dat ze hier komt, klaagt ze steeds vaker over haar gezondheid. Ze is vaak zo moe, en heeft steeds zo’n pijn. Wat minder gaan werken, is echter geen optie. Ze heeft 4 kinderen om voor te zorgen. Minder werken, is minder geld, en dat kan ze zich niet permitteren. Ze moet gewoon door, er is geen keus.
Vandaag vertelt ze dat er iets gevonden is in het ziekenhuis, ze weten eindelijk wat het is. Ze haalt een briefje uit haar portemonnee, waarop de diagnose is geschreven. Een lastig woord, dat ze steeds vergeet. Ik pak het briefje aan en lees “fibromyalgie”.
Even val ik stil, als ik me realiseer hoe mijn leven ook had kunnen lopen.